ALFRED ABERDAM Lwów 1894 — Paryż 1963
Malarz, członek grupy Plastycy Nowocześni. W 1931 wyjechał na studia artystyczne w Akademii Monachijskiej. W czasie I wojny światowej przebywał w rosyjskim obozie jenieckim na Syberii, był następnie w Moskwie. Po powrocie do kraju w 1921 podjął studia w krakowskiej ASP pod kierunkiem T. Axentowicza. Wyjechał później do Paryża, gdzie zdobywał nowe doświadczenia malarskie zwiedzając muzea i pozostając w stałym kontakcie z malarstwem współczesnym.Sprzedaż obrazów dawała mu możliwość na kupno materiałów malarskich Stosunkowo szybko zaaklimatyzował się w środowisku paryskim, uczestniczył w wielu wystawach, zyskując pochlebne opinie krytyki już od 1924, kiedy to zwrócił na niego uwagę Andre Salmon. Od 1926 brał udział w Salonach paryskich (Niezależnych i Tuileries), uczestniczył w Wystawie Polskiej Sztuki Nowoczesnej w Galerii Editions Bonaparte w 1929, tamże miał wystawę indywidualną w 1931.
W 1932 odbyły się duże wystawy Aberdama we Lwowie (Muzeum Przemysłu Artystycznego) i w Warszawie (Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych). W 1933 został członkiem grupy Plastycy Nowocześni, powstałej w Warszawie. W 1935 odbyła się we Lwowie (ZZPAP) wystawa Aberdama, Chwistka, Teis-seyre’a i Wodzickiej. W tymże roku artysta brał udział w wystawie artystów polskich działających we Francji w paryskiej Galerie des Beaux-Arts. Po wojnie miał wystawy indywidualne w 1952 w Paryżu, w 1961 w Londynie, w 1962 w Tel-Avivie. W 1970 w genewskim Petit Palais urządzono wystawę retrospektywną jego prac.
Aberdam uprawiał malarstwo olejne i rysunek. Główny motyw jego prac to pejzaże, kompozycje figuralne, martwe natury. Stosował formę uproszczoną, niemal schematyczną, charakteryzując przedmioty wyłącznie barwą i sposobem użycia materii malarskiej. Muzykujące grupy, teatralne loże czy wnętrza polskich chat budował z plam barwnych będących formami samymi dla siebie, żyjących swą istotą — kolorem. Dla Aberdama kolor stanowił abstrakcję formy, a forma — abstrakcję żywego zjawiska jako dzieła sztuki .